Het is al ontelbare keren gezegd en geschreven: muziek overstijgt alle grenzen en daar is deze plaat een heel fraai voorbeeld van. Valentina Cesarini en Valentina Rossi, twee jongedames uit het Italiaanse Rieti, de eerste een virtuoze op de accordeon, de andere een begenadigde zangeres met een stem, die recht uit de operaschool lijkt te komen, debuteren hier met een plaat, die volledig aan de tango gewijd is. Niet zomaar een “Greatest Hits”-achtig concept, maar een reis door tangoland, met de blik op de toekomst: klassiekers worden in een hedendaags jasje gestoken en soms grondig verbouwd. Daarnaast eigen werk, gebaseerd op al dan niet bekende nummers uit het verleden bij wijze van eerbetoon en erkentelijkheid voor de erfenis, die als basis dient voor wat de toekomst gaat brengen.

Dat lijkt me een aardige samenvatting voor een bijzondere plaat, die opent met een heel mooie bewerking van Carlos Gardel’s “Por Una Cabeza”, een heuse klassieke tango uit 1935, die veelvuldig gebruikt werd in opera, theater en film. Wie Gardel zegt, zegt automatisch ook Astor Piazzolla, de man van Italiaanse komaf, die met zijn bandoneon de tango wereldwijd tot “genre” wist uit te bouwen. Van hem nemen de dames “Yo Soy Maria”, eigenlijk de titelsong uit de tango-opera “Maria de Buenos Aires”, waarmee Horacio Arturo Ferrer zijn naam als “poeta del Tango” vestigde en tegelijk, samen met Piazzolla, de voortrekker werd van de “Tango Nuevo”-beweging. Dat was de beweging, die de jazz in de Tango binnenloodste -en net daarom door de puristen grondig verafschuwd werd-, maar die tegelijk voor de wereldwijde verspreiding hielp zorgen. Ook zijn “Che Tango Che” wordt door de Valentina’s onder handen genomen.

Een volgend ijkpunt in de veranderlijke beweging, die de tango is, vind je bij Richard Galliano, van wie “Tango Pour Claude” -opgedragen aan de grote Nougaro- hernomen wordt. Onderweg kom je ook nog de Napolitaanse liedjesschrijver Salvatore Mazzocco tegen, wiens “Indifferentamente” uit 1963 een tengo-bejandeling krijgt.Daarnaast is er het onvermijdelijke “Jealousy” van de Deense violist Jacob Gade, al van bij oorsprong een heuse tango, die binnenkort zijn eeuwfeest viert. Ook al heel oud, maar hier volledig “opgefrist”, is de “Tango delle Capinere” van Cesare Andréa Bixio, de man die ook verantwoordelijk was voor het bij ons overbekende “Mama” van kindsterretje Heintje.

De dames voegen, naast het instrumentale “Alitango” van gitarist en broer Pierluca Cesarini ook hun eigen “Milonga del Aura” toe, een hedendaags werkstuk van hun beiden en om de kring helemaal te ronden, is er titelsong “Recuerdo” dat geschreven werd door Valentina Rossi, samen met de grote accordeon-ster van het moment in Italië, Roberto Fuccelli, multi-instrumentalist, orkestleider en leraar, die de dames begeleidde bij het tot stand komen van dit hele project, waarvoor ik, na ettelijke draaibeurten, alleen maar bewondering kan opbrengen: de twee vrouwen maken een heel fijn overzicht van een evolutie binnen de tango, zonder dat ze vervallen in het herspelen van de grote populaire werken. Beide zijn virtuoos, maar ze spelen en zingen vooral samen, zonder dat ze elkaar voor de voeten lopen. Dat maakt dat dit debuut niet alleen “interessant” is, maar ook dat ik het risicoloos durf aan te bevelen aan wie iets te weten wil komen over de tango, waar hij vandaan komt, hoe hij geëvolueerd is en waar hij vandaag staat. Sterke plaat!

(Dani Heyvaert)